Rozdział 1

— Panienko, czas wstawać!

Niezadowolona otworzyłam oczy i spojrzałam na Mercy, moją ulubioną gosposię. Nienawidziłam, gdy ktoś mnie budził i nie kryłam dezaprobaty na ten czyn. Kobieta jednak wcale się tym nie przejęła, posłała mi pobłażający uśmiech i wywróciła oczami na moją kwaśną minę. Powinnam ją okrzyczeć, ale nie mogłam, bo naprawdę miałam do niej słabość. Innej gosposi na pewno nieźle by się oberwało i to może dlatego ona spędzała ze mną najwięcej czasu, nie licząc Suzie — mojej przyjaciółki.

Mercy Hallas była kobietą po czterdziestce. Miała duże piwne oczy i brązowe włosy, a jej twarz zawsze zdobił serdeczny uśmiech. Ubierała się dość zabawnie, bo zestawy, które wybierała niemal zawsze do siebie nie pasowały i były czystym przypadkiem. W dodatku była postawna, aby nie powiedzieć, że gruba. Ponadto miała swój własny zapach, niemal zawsze pachniała jabłkiem i cynamonem. Miałam wrażenie, że powodem tego było częste robienie szarlotki, którą wręcz uwielbiałam, a Mercy ładowała we mnie owego ciasta tyle, ile tylko mój żołądek mógł zmieścić. Dla niej zawsze byłam za szczupła, co naprawdę było bardzo zabawne. Nie mogłam też ukryć tego, że traktowałam ją jak moją drugą matkę. Z tą różnicą, że Mercy okazywała mi więcej miłości i czułości, niż ta biologiczna. Nie widziałam w tym nic złego, bo myślałam, że tak właśnie ma być. Nie było mi żal, bo nie znałam innego podejścia matek do córek. Pani Hallas czasami patrzyła na mnie ze współczuciem, ale ja tego nie rozumiałam. Może jako dziecko domagałam się czułości od matki, ale z biegiem lat zrozumiałam, że nie mogę od niej tego oczekiwać i zaakceptowałam to. Miałam od tego Mercy i pamiętam, że jako dziecko nazywałam ją „moją drugą mamusią”.

— Nie patrz na mnie tak krzywo, Joyce — zaśmiała się cicho i pogłaskała mnie po policzku, kciukiem gładząc zmarszczki, które pojawiły się na moim czole, bo niezadowolona je marszczyłam. — Twój ojciec kazał cię obudzić godzinę wcześniej. Nie pytaj mnie, bo nie wiem, z jakiego powodu. Próbowałam się dowiedzieć, ale to nie mój interes. Nie powiedział tego dosłownie, ale łatwo to można było wywnioskować. — Posłała mi delikatny uśmiech i ponagliła mnie ruchem głowy.

— Już wstaję, Mercy, już — wymamrotałam ospale.

Całkiem możliwe, że gdyby nie wspomniała o ojcu i o tym, że to on kazał jej mnie obudzić, to bym się spierała i wykłócała o „jeszcze pięć minut”, które w rzeczywistości byłyby następną godziną, ewentualnie dwiema godzinami. Wiedziałam jednak, że z ojcem nie ma żartów i zabaw z przekomarzaniem się. Musiałam przełknąć swoją senność i wstać z dumą, bo tak mi wypadało, jako młodej damie.

— Przygotuję ci śniadanie, Joyce — zaproponowała gosposia. I tak musiałaby to zrobić, ale chyba po prostu chciała coś powiedzieć, bo moje powieki znów opadały. — Na co masz ochotę? — zapytała i zsunęła ze mnie kołdrę.

— Naleśniki z sosem truskawkowym i bananem pokrojonym w plasterki. Zrób mi też herbatę żurawinową, dwie płaskie łyżeczki cukru, jak zawsze — pokierowałam ją. Nie siliłam się na żadne „proszę” czy „dziękuję”. Uwielbiałam Mercy, prawda, ale to nadal było jej pracą i za to płacił jej mój ojciec. Ona chyba do tego przywykła i nie próbowała tego zmienić, bo wiedziała, że właśnie na takich zasadach byłam wychowywana i nie miała zamiaru zmieniać planów moich rodziców.

— Będzie za niecałe pół godziny.

— W porządku. Postaram się przygotować w trzydzieści minut, ale jeśli nie zdążę to chciałabym ciepłe jedzenie — powiedziałam.

Kiwnęła głową i wyszła z pokoju, a ja westchnęłam ciężko i spojrzałam na zegarek. Była ósma trzydzieści i nie miałam ochoty wstawać ani pojęcia, dlaczego wstać musiałam. Bez zbędnych jęków i kręcenia nosem zebrałam się z łóżka i pomaszerowałam do łazienki. Miałam swoją łazienkę i garderobę. Było to praktyczne i higieniczne. Nie miałam zamiaru dzielić z kimś tak intymnego pomieszczenia. Moi rodzice również mieli swoją łazienkę, służba jeszcze inną, a goście, którzy do nas przychodzili następną. Zdarzało się też tak, że goście i służba korzystali z dwóch łazienek na zmianę. W swojej miałam wannę i prysznic, umywalkę i toaletę, wielkie lustro na całą ścianę i półeczkę na różne kobiece bibeloty oraz kosmetyki. Uwielbiałam tam przebywać i moczyć się w wannie z funkcją masażu. Cudowna rzecz i biada tym, którzy takiej wanny nie mieli.

Nie miałam jednak czasu na przyjemności z masażem, bo musiałam zjeść śniadanie i udać się do ojca z pytaniem, czego ode mnie oczekiwał. Wybrałam prysznic i, choć tego nienawidzę, włączyłam nieco chłodniejszą wodę, aby szybciej się rozbudzić. Kąpiel jak zawsze mnie rozluźniła, a ulubione zapachy olejków, szamponów, odżywek i żeli ukoiła zmysły pięknymi woniami. Czułam się o wiele świeżej, spokojniej i lepiej. Mogłam bez problemu oddać się moim obowiązkom, których miałam dość dużo, ale wszystko po kolei. Po prysznicu, ubierając bieliznę, którą wcześniej przyniosłam sobie z garderoby, stanęłam przed lustrem i oceniłam sytuację. Niechciany trądzik, który miałam na skroniach, powoli znikał, więc kosmetyki, które zaaplikowałam działały bez zarzutu. Uśmiechnęłam się zadowolona do swojego odbicia i stwierdziłam, że było nieźle i nie wymagałam dużej pracy nad sobą w tym dniu. Podeszłam do toaletki, najpierw myjąc zęby, i sięgnęłam po krem z małą domieszką podkładu i naniosłam go na twarz, potem podkreśliłam kości policzkowe i podkręciłam rzęsy tuszem. Na tym skończyłam i wyszłam z łazienki. Następnym celem była garderoba i tu pojawiał się, jak to mawiała Suzie, odwieczny problem kobiet pod tytułem: „co mam dziś na siebie włożyć?”. I ja nie byłam inna, też ten problem miałam. Ostatecznie zdecydowałam się na dziewczęcy zestaw w ciepłych kolorach. Na nogi wciągnęłam obcisłe, dżinsowe, beżowe spodnie, a na górę luźny sweterek w szare i bardzo jasnoróżowe, grube pasy. Odwróciłam się w stronę ściany, przy której stał wielki regał, a na nim poukładane były buty. Z jednego z niższych poziomów wybrałam jasnoróżowe, pasujące do pasów na sweterku, conversy i założyłam je na stopy, wiążąc połowicznie i sznurówki wciskając w środek buta. Ze swojego pokoju ukradłam jeszcze kolczyki perełki i włożyłam je na uszy, a na szyi zapięłam łańcuszek z przywieszką w kształcie serduszka. Przeczesałam swoje włosy i stwierdziłam, że wyglądam bardzo dobrze.

Schodząc po schodach czułam przyjemny zapach mojego śniadania. Woń truskawek roznosiła się w powietrzu, aż ślinka naleciała mi do ust. Weszłam z uśmiechem do kuchni, a Mercy akurat skończyła układać pocięte w plasterki banany na talerzyku.

— Wygląda obłędnie — skomentowałam i usiadłam przy wysepce kuchennej. To tam jadałam śniadania w dni robocze. W soboty i niedziele jadaliśmy razem, wraz z matką i ojcem, w jadalni. Obiady i kolacje razem jedliśmy niemal zawsze.

— Zaleję herbatę — powiedziała i uśmiechnęła się do mnie ciepło.

Kiwnęłam głową i zabrałam się za swoje jedzenie. Nie dość, że wyglądało obłędnie to jeszcze tak smakowało. Uwielbiałam dania przygotowane przez Mercy. Nie znałam nikogo, kto gotowałby lepiej od niej i wątpiłam, jeśli mam być szczera, że ktoś taki w ogóle istnieje, a jeśli istnieje to musiał być z nią spokrewniony.

Nie chciałam narażać się na niezadowolenie ojca, więc starałam się zjeść w miarę szybko, co było dla mnie problematyczne. Zaliczałam się do tych osób, które koszmarnie długo jedzą. Moi znajomi zawsze marudzili, gdy wychodzili ze mną gdzieś do restauracji czy na pizzę. Dlaczego? Oni skończyli jeść i zdążyli zgłodnieć, a ja dopiero finiszowałam swoją porcję. Rozkładałam na części pierwsze już wszystko w szczęce i najzwyczajniej bałam się, że jeśli zacznę jeść szybciej to się pobrudzę czy, nie daj Boże, zakrztuszę.

Wracając do ojca… Nie to, że się go obawiałam. Był groźnym człowiekiem dla wszystkich ludzi, wszystkich oprócz jego ukochanej córeczki, czyli mnie. Miałam u niego najwięcej forów, co czyniło mnie szczęściarą. Gdyby mój ojciec mnie nie lubił, to miałabym trudne życie, bo on uwielbiał utrudniać wszystko tym, z którymi nie sympatyzował. Jednak wiedziałam, że jeśli stawię się u niego na czas, to go zadowolę i w jakiś sposób sprawię mu przyjemność. Uwielbiał, gdy wszystko było pod jego dyktando, tak samo jak ja, więc czemu miałabym mu tej malutkiej przyjemności odmówić.

— Dzięki, Mercy, było pyszne — rzuciłam i chwyciłam kubek z ciepłą herbatą w obie dłonie, upijając małego łyka, a potem odstawiając naczynie na blat i zeskakując ze stołka.

Pobiegłam na górę, gdzie ojciec miał swój gabinet. Musiał tam być, skoro chciał się ze mną spotkać. Był bardzo formalny i nawet chcąc rozmawiać ze mną czekał na mnie w swoim biurze. Już tak miał, a dla mnie to było normą, choć dla niektórych mogło wydawać się niecodzienne, że z własnym ojcem rozmawiam w jego azylu, gdzie zajmuje się biznesowymi sprawami z wielkiego świata.

Pchnęłam drewniane drzwi, wchodząc do profesjonalnego, utrzymanego w ciemniejszych barwach pomieszczenia. Ściany były szare z białymi detalami na rogach i pod sufitem. Przy jednej ścianie stały regały z książkami i papierzyskami. Głównym meblem w tym pokoju było jednak wielkie, mahoniowe biurko mojego ojca, a za nim skórzany, obracany fotel. Właśnie na nim siedział Joseph Snowdon, patrząc na ekran nowiusieńkiego laptopa. Był w dość niecodziennym wydaniu, bo zazwyczaj siedział na swoim miejscu w idealnie dobranym garniturze. Tym razem mogłam go zobaczyć w piżamie i szlafroku. Uśmiechnęłam się delikatnie i wiedziałam już, że nie będzie to żadna formalna rozmowa. Usiadłam na krześle przed biurkiem.

— Co tam, jak tam, tatusiu? — zapytałam.

Joseph skierował na mnie swoje szare oczy i przeczesał, gdzieniegdzie siwiejące, czarne włosy. Na jego twarzy pojawił się serdeczny uśmiech.

— Cześć, dziewczynko, jak poranek? Zjadłaś już śniadanie?

Ojciec był zawsze troskliwy, może nawet za bardzo, ale nie miałam mu tego za złe. Dbał o mnie i powinnam mu być za to wdzięczna, prawda? Ilu nastolatków płacze, bo ich rodzice nie przejmują się ich życiem i robią różne bzdety, prosząc tym o ich atencję. Ja nie musiałam o nic prosić, bo sami się mną zajmowali. Może nie okazywali mi mnóstwa miłości, nad czym ubolewała Mercy, ale zapewniali mi wszystko, czego potrzebowałam, jako mała dziewczynka w przedszkolu, początkująca uczennica w podstawówce i dorastająca nastolatka w prywatnym liceum.

— Zjadłam, ale się nie wyspałam, bo ktoś mi nie dał — mruknęłam z delikatnym wyrzutem w głosie, patrząc na rodziciela spod byka. Każdy w tym domu wiedział, że ze mnie był wielki śpioch, a mimo to ojciec kazał mnie obudzić.

— Ach, przepraszam, ale wiesz — zaśmiał się serdecznie, patrząc na mnie roześmianymi oczami — mam nadzieję, że rozmowa o twoim osiemnastkowym balu polepszy ci humor.

Cóż, punkt dla niego. Wiedział jak mnie podejść.

— Bal osiemnastkowy? — rzuciłam podekscytowana, wstając, a dłonie opierając o to wyśmienite, mahoniowe biurko i delikatnie się nad nim pochylając.

— Tak, pchełko, bal. Siadaj i weź wdech. — Jego spojrzenie ciągle było wesołe, co nie było częste, ale to chyba ja byłam tego powodem, i mój entuzjazm.

— Wiesz, że nienawidzę, gdy nazywasz mnie pchełką, tato — wypomniałam mu.

Odrzucił głowę w bezdźwięcznym śmiechu.

— Mówiłem tak, odkąd byłaś niemowlakiem i będę tak mówił, nic na to nie poradzisz — westchnął, rozkładając ręce, a po chwili dodał: — Pchełko.

Warknęłam zirytowana, ale nie miałam zamiaru się o to wykłócać. Chyba musiało być tak, jak mówił i czas do tego tytułu przywyknąć. Poza tym, co tam. Mogę być pchełką, jeśli mam mieć świetny bal osiemnastkowy! To było tego warte.

— No dobrze, dobrze — poddałam się i usiadłam. — Coś więcej o moich urodzinach, proszę?

— Aleś ty niecierpliwa!

— Nie chcę nic mówić, ale po kimś to mam — podsumowałam zgryźliwie.

Ojciec roześmiał się, po raz kolejny podczas tej rozmowy, i zaczął mówić:

— Razem z matką chcemy, aby ten dzień był dla ciebie specjalny. Zaplanowaliśmy już niemal wszystko. Sala, goście, a zaproszenia już wysłane. Menu, muzyka. Niczym się nie musisz martwić. Jesteś za malutka na organizowanie czegokolwiek. Tobie pozostaje tylko do zrobienia jedno.

Nie musiał kończyć, ja już wiedziałam.

— Sukienka! — wykrzyknęłam radośnie i klasnęłam w dłonie. — Zadzwonię do Sussanah! Powiem jej, że szykują się wielkie zakupy. Sukienka, buty, dodatki, fryzjer, paznokcie, makijaż! Och, tatku! To będzie wspaniały dzień, idealny! — pisnęłam. — Ale… ale ja mam na to tylko miesiąc. Miesiąc! Muszę pilnie do niej zadzwonić! — Poderwałam się i niemal rzuciłam do drzwi. — Dzięki! — krzyknęłam na odchodne i wybiegłam z jego gabinetu.

Miałam zadzwonić do Suzie, ale z rozbawieniem przypomniałam sobie, że przecież spotkam się z nią zaraz po obiedzie, bo byłyśmy umówione na wspólny spacer. Zrezygnowałam z telefonu do niej i stwierdziłam, że o zakupach porozmawiam z nią na naszym spotkaniu. Swoją drogą bardzo cieszyłam się, że się z nią zobaczę, dawno jej nie widziałam, a teraz moje podekscytowanie tylko urosło przez nadchodzący bal, no i zakupy!

Wróciłam do kuchni w szampańskim nastroju i uśmiechnęłam się do Marcy, która uniosła brew w pytającym geście.

— Ach, chodziło o planowanie moich urodzin! — oznajmiłam entuzjastycznie.

— Czyli było warto wstać?

To było urocze, jak bardzo oni wszyscy mnie znali. Czułam się tak bardzo szczęśliwa, że mogłabym wybaczyć im wszystko. Nawet, jeśli zniszczyliby, na przykład, moją ulubioną bluzkę.

— Pewnie, że warto, Mercy, ale będę miała tyle roboty.

— Susannah ci pomoże — zaśmiała się. — Kochacie to, a teraz idę do sklepu, kochanie. Miłego dnia!

Do spotkania z Suzie zajmowałam się tym, czym zazwyczaj zajmowałam się w soboty. Po śniadaniu i rozmowie z ojcem miałam lekcje gry na wiolonczeli. Wiem, dziwny instrument. Bardziej popularna była gitara, fortepian, nawet skrzypce, które skrzeczały niesamowicie, ale gdy się potrafiło na nich grać to potrafiły wydawać najpiękniejsze dźwięki na świecie. Mnie jednak przypadła wiolonczela. Dlaczego? Moja matka, Elizabeth, uwielbiała ten instrument i nie było mowy, abym uczyła się grać na czymś innym. Znaczy była taka możliwość, ale to byłby instrument dodatkowy i musiałabym umieć posługiwać się dwoma, więc tak, wiolonczela. Nie byłam za to jakoś specjalnie zła, bo z biegiem lat, gniewu i łez, pokochałam ten instrument i odkryłam, że ma serce i możliwości równie wielkie, jak szlachetny fortepian. Myślę, że szło mi nawet całkiem nieźle, a i nie raz do swojej gry dokładałam wokal. Nie miałam idealnego głosu, ale wszystko da się wyszlifować. Lekcje śpiewu skończyłam dwa lata temu, bo więcej z moich strun głosowych bym nie wyciągnęła. Może nie nadawałam się na wielką scenę, ale owszem, potrafiłam śpiewać i lubiłam to, odprężało mnie. Często sama przysiadałam przy ukochanym instrumencie i śpiewałam, chcąc się odprężyć czy sprawić przyjemność matce.

Na grze się nie kończyło. Po dwugodzinnych ćwiczeniach musiałam się pouczyć. Sobota była dniem, w którym miałam czas na naukę, ponieważ w niedzielę uczyć się nie mogłam. Mój ojciec ustalił, że w tygodniu mam mieć jeden dzień bez nauki, przynajmniej tej szkolnej, bo ma być to czas, w którym regeneruję siły na nadchodzący poniedziałek. Żartobliwie to nazywał „ładowaniem akumulatorków”. Lubiłam niedziele, choć wiadomo, że następnym dniem był poniedziałek. Szkoła nie była jednak dla mnie złem i piekłem, a raczej kolejnym obowiązkiem, który muszę odhaczyć ze swojej listy. Jedynym minusem, wielkim, było to, że musiałam rano wstawać, a zdążyliśmy uzgodnić to, iż tego nienawidzę z całego serca.

Nawet nie zauważyłam, kiedy Mercy wróciła do domu. Tym bardziej nie wiedziałam, kiedy zrobiła obiad, i że to już była ta godzina. Soboty, ogólnie każde wolne dni, strasznie szybko mijają. Jak dla mnie — za szybko, ale przecież nic nie mogłam z tym zrobić. Takiej mocy to nie miałam ani ja, ani mój ojciec, który mógł robić niemal wszystko, bo miał władzę i był szanowany. Szacunek ludzi to jedna z najważniejszych cech w biznesie. Jeśli ktoś ciebie nie szanuje, to jesteś ofiarą, a tak przynajmniej mawiał Joseph.

O piętnastej zasiedliśmy do stołu. Byłam pierwsza, bo urządziłam sobie małą pogawędkę z Mercy. Dziesięć minut później przyszedł ojciec z matką. Od Elizabeth, jak zawsze, biło dumą i szlachetnością. Moja matka była elegancką, zawsze pachnącą i nienaganną kobietą. Przy okazji była moim całkowitym przeciwieństwem, albo raczej to ja byłam przeciwieństwem Elizabeth. Moja rodzicielka miała krótkie, idealnie przystrzyżone blond włosy i głęboko osadzone, błękitne oczy. Zgrabny nosek z lekkimi piegami, które zawsze maskowała i pełne, różowe jak maliny usta. Była wysoka i szczupła, dbała o siebie niesamowicie. Była moim wzorem kobiety do naśladowania. Wiedziała o życiu znacznie więcej od mnie, a przynajmniej w takim przekonaniu żyłam. Elizabeth Snowdon była kimś, kim ja chciałam stać się w przyszłości.

— Dzień Dobry, mamo — powiedziałam, bo widziałam ją po raz pierwszy tego dnia.

— Słyszałam jak grałaś — odpowiedziała mi bez przywitania i uśmiechnęła się półgębkiem. — Idzie ci coraz lepiej.

— Zawsze mówiłem, że to zdolna pchełka! — zaśmiał się Joseph, który już jadł swój obiad, bo był zbyt głodny, aby czekać na to, aż ja i matka zaczniemy pałaszować.

— Dziękuję — mruknęłam i nieco speszona, spuściłam wzrok, zajmując się swoim obiadem.

I to by było tyle z rozmów wspólnych. Raz wymieniłam jakieś zdanie z matką, a raz z ojcem. Potem był deser i Joseph zaczął z matką rozmawiać o pracy, a ja się tylko im przysłuchiwałam, choć i tak większości nie rozumiałam, bo to były sprawy dorosłych ludzi. Ja miałam jeszcze czas na dorosłość i nie śpieszyło mi się do niej. Wcale. Lubiłam być wesołą Joyce, która miała wszystko pod nosem. To było łatwe i szczęśliwe życie. Nie musiałam się niczym martwić, a jeśli pojawił się jakiś problem, to był on mały i niszczony przez mojego tatusia.

__________________________________________________________________________

Cześć kochani! Pierwsza rzecz, jaką chciałabym napisać to: ogromne dziękuję! Nie spodziewałam się tylu pozytywnych opinii pod prologiem. Jak widzicie, i jak uprzedzałam, Joyce w rozdziale pierwszym jest całkowicie inna, niż w prologu, a jej tok myślenia... No sami ocenicie! Na pewno nie pokazuje się z dobrej strony, ale mam nadzieję, że mimo jej podejścia do świata i ludzi, obdarujecie ją pewną dozą sympatii. Trochę tak na krechę, bo niekoniecznie na to zasługuje, ale co tam. Czy pasuje Wam taka długość rozdziałów? Ja myślę, że jest okey, ale warto zapytać. Ach, i jeszcze jedna sprawa, a mianowicie: mam zaległości na Waszych blogach, nie wszystkich, ale u niektórych, i będę to nadrabiała, także na pewno możecie się mnie spodziewać. Ferie mi się skończyły, niedługo matura i terminy gonią, ale na pewno nie zniknę i czas znajdę. Hm, to chyba na tyle. Mam nadzieję, że się podobało i czekam na komentarze, które są największą motywacją! 

Pozdrawiam,

CM Pattzy.