Rozdział 2

Nowy Jork to wielkie miasto, a skoro wielkie, to z wieloma możliwościami. Niemal codziennie mijałam wielu ludzi, obserwując ich zza przyciemnianych szyb Rolls Royca Wraitha. Kochałam to auto, choć o autach wiedziałam tyle, co nic. Ważne, że jeździło i było wygodne, a co najlepsze — było ładne. Nie wsiadłabym do samochodu, który mi się nie podobał, choćby miał być najdroższym wozem na świecie. Moje koleżanki nie miały pojęcia o motoryzacji, tak, jak ja, i dla nich nie liczyłaby się cena tego cacuszka, ale to, jak ja w nim wyglądałam. Oczywiście nie za kierownicą. Nie miałam jeszcze prawa jazdy, a poza tym — nie było mi ono, na razie, potrzebne. Najprawdopodobniej nigdy nie będzie, no przecież miałam szofera, prawda?

Philip Waston pracował dla mojego ojca od lat, dlatego został moim szoferem, bo był zaufanym pracownikiem, a tatuś nie powierzyłby mnie komuś, komu nie ufał. Phil pracował najpierw w ochronie, ale potem miał lekki zawał i ojciec nie chciał go zwalniać, bo się przyjaźnili, więc został oddelegowany do mnie. Siwiejącego Wastona traktowałam jak dobrego wujka. Mogłam z nim spokojnie rozmawiać i wiedziałam, że to zostanie między nami, a mojemu tacie mówił tylko to, co mógł. Nie abym przed ojcem miała jakieś tajemnice. Philip był człowiekiem honorowym i uważał, że jeśli ojciec ma wiedzieć coś o mnie, to ode mnie. Nie kablował, był godnym powiernikiem i tajemnic dotrzymywał do grobowej deski — tego byłam więcej, niż pewna. Poza tym był godzien podziwu z wielu innych powodów. Mimo problemów z sercem on nadal dbał o swoją kondycję. Mówił, że nie chce skończyć jako siwy dziad z piwnym brzuchem. Może i nie mógł pracować aktywnie i fizycznie, ale nadal ćwiczył. Wiedziałam też, że miał syna i był z nim pokłócony, ale nie wiedziałam czemu. Nigdy się o to nie wypytywałam, bo to nie było moim problemem.

 Właśnie jechałam, a raczej wieziono mnie, do parku, w którym miałam spotkać się z Suzie. Po drodze nie miałam co robić, więc bawiłam się odtwarzaczem muzyki, ale nie mogłam się na nic konkretnego zdecydować. Stojąc na światłach widziałam ludzi, którzy biegali po mieście, zajęci swoimi sprawami. Zastanawiałam się, jak to jest być taką mróweczką, jaką byli oni w tym wielkim mrowisku zwanym Nowym Jorkiem. Ci ludzie byli tacy mali, zabiegani i zapracowani. No, ale to nie moja wina, że byli mniej ważni ode mnie i mieli gorsze korzenie. Nie każdy miał szczęście należności do rodziny Snowdon. Większość nawet na to nie zasługiwała, tak mawiał mój ojciec. Ja lubiłam ludzi, mimo wszystko, ale rodzice wpajali mi, że świat został poklasyfikowany. Osoby wyższe rangą zadają się z takimi, którzy mają ten sam poziom. To coś na kształt hierarchii społecznej w średniowieczu. Są królowie, rycerze, duchowni, mieszczaństwo i chłopi. W współczesnych czasach jest dokładnie tak samo, tylko nazwy są inne.

— Joyce — zaczął Philip — za pięć minut będziemy na miejscu — powiadomił mnie.

— Dziękuję — odpowiedziałam, wyłączając muzykę.

— Chciałabyś, abym na ciebie czekał czy po mnie zadzwonisz, panienko?

Zaśmialiśmy się oboje. Lubił nazywać mnie „panienką” tak samo, jak Joseph zwykł mówić do mnie „pchełka”.

— Poczekaj. — Nasze spojrzenia skrzyżowały się w górnym lusterku. — Suzie pewnie już na mnie czeka. Zahaczymy o budkę z lodami, powiem jej o imprezie i pewnie będziemy chciały pojechać do centrum. Mam do załatwienia wiele spraw przed urodzinowym balem.

— Bal, ach tak, twój ojciec coś mi wspominał. Będziecie w swoim żywiole. — Zaparkował i wyszedł z auta, aby otworzyć mi drzwi, mówiąc: — A więc poczekam. Gdyby coś się zmieniło, zadzwoń i daj mi znać. Miłego spotkania, Joyce.

Podziękowałam delikatnym uśmiechem, choć wcale nie musiałam mu dziękować. To była jego praca. Sytuacja podobna do Mercy i Maxa — miałam po prostu słabość do niektórych ludzi z personelu, a oni mieli to szczęście, że ich lubiłam.

Z Maxvell byłam umówiona w centralnej części parku przy fontannie. Zawsze tam się spotykałyśmy, jeśli na miejsce zobaczenia się wybierałyśmy zielony skrawek Nowego Jorku. Było tam przyjemnie i ładnie. Trawa zawsze była przystrzyżona, dróżka z kostki czysta i posypana drobinkami święcących kamyczków, a drzewa w idealnych rządkach przy ścieżkach. Było zielono i nawet pachniało lasem, jeśli ktoś się bardzo uparł, że ten zapach chciałby czuć. Fontanna, przy której się umawiałyśmy, była wielka i zbudowana na planie koła. Lubiłam jej piętrowe stopnie i tańczące między nimi strumienie wody. Czasami tworzyły się małe tęcze, gdy promienie słoneczne padały pod odpowiednim kątem. Lubiłam te miejsce tak bardzo, że nawet nie przeszkadzały mi rozpieszczone dzieciaki, które bawiły się na placu obok. Nie byłam fanką dzieci. Były małe, śmierdzące, piszczące i zawsze się brudziły. Takie miniaturowe brudaski, które mylnie miały miano uroczych.

Moja kolejna dziwna cecha — lubiłam być w centrum uwagi. Zawsze. To ja musiałam być najważniejszą, najbardziej uroczą i oklaskiwaną osobą w towarzystwie. Dzieci nienawidziłam głównie z tego powodu, że musiałam z nimi konkurować. Ochy i achy, które im się zbierały, powinny być moje. Tak samo było ze zwierzątkami. O, jaki uroczy piesek czy kotek. Nie, to ja byłam urocza, a nie ten pchlarz. O ironio! Sama czasami zatrzymywałam się i chwaliłam pupila jakiejś osoby, ale to byłam ja. Ja mogłam robić takie rzeczy. Ktoś inny, z mojego otoczenia, mógł powiedzieć, że owszem, słodki zwierzak, a potem znów rozmawiać ze mną i zajmować się mną.

— Panie i panowie, a oto i ona! Kochana, oklaskiwana i uwielbiana Joyce Snowdon, która nie zauważyła własnej przyjaciółki, bo tak bardzo się zamyśliła! — zaśmiała się Suzie, która nagle zmaterializowała się obok mnie. Czy naprawdę tak bardzo się zamyśliłam?

Susannah Maxvell była piękną, ale nie piękniejszą ode mnie, dwudziestoletnią kobietą. Miała kręcone, blond włosy do ramion i jasną cerę. Była wysoka, ale bardzo szczupła i miała niebotycznie długie nogi. Jej wiecznie podkręcone i długie rzęsy oraz idealnie wyprofilowane brwi podkreślały błękitne oczy i drobny, haczykowaty nosek. Uwielbiałam patrzeć na usta Suzie, gdy mówiła. Były jasnoróżowe, zawsze podkreślone błyszczykiem i idealnie wykrojone. Słowem — wpisywała się w kanony teraźniejszego piękna stuprocentowo. Mogłabym jej zazdrościć urody, ale ja nie zazdrościłam nikomu, a wszyscy mnie. Lubiłam, gdy mężczyźni się za nami oglądali. Susannah nie zwracała na to uwagi, bo miała chłopaka i była nim oczarowana. Ta jej miłość czasami bywała irytująca. Ciągle potrafiła mówić, że Carter to i Carter tamto. Był od niej o dziesięć lat starszy i leczył zwierzątka. Miał dużo klientek, co nie było tylko przyczyną tego, że pupilki chorowały, a tego, że Carter był przystojny. Czy go lubiłam? Owszem, ale obawiałam się, że nie zapewni Suzie wszystkiego, czego bym dla niej chciała. Był świetnym mężczyzną, ale… Nie był bogaty.

Kolejna zaskakująca sprawa — wszyscy ludzie, którzy się ze mną zadawali, mogli pochwalić się nietuzinkową urodą. Owszem, bo ja lubiłam towarzystwo ładnych osób. Nawet najgorszą paskudę potrafiłabym przemienić w piękność. Wygląd był ważny, jeśli nie najważniejszy. Nie oszukujmy się, że pierwsze wrażenie czyni cuda, a tym pierwszym wrażeniem zawsze jest zlustrowanie spotkanej osoby. Można mówić, że liczy się wnętrze, ale nie, na pierwszy plan idzie wygląd. Zdecydowanie.

— Hej, cho… — zacięła się — chodź! Gdzie mi odpłynęłaś?

Następna ciekawostka z życia i przyjaźni z blondynką. Czasami Susannah zaczynała coś mówić, ale nigdy nie kończyła jakiegoś słowa. Tłumaczyła to tym, że się przejęzyczyła i chciała powiedzieć jakieś inne słowo. Osobiście sądziłam, że to zwykła wymówka i kryło się za tym coś więcej.

— Zamyśliłam się. Nie krzycz tak, proszę, bo zacznie mnie boleć głowa — westchnęłam, wywracając oczami, ale chwilę później już się do niej szeroko uśmiechałam.

— Stuprocentowa kobieta — skwitowała długonoga. — Boli mnie, ale się uśmiechnę, jednak jak potem będę na ciebie zła, to się nie zdziw.

— Hej, też jesteś kobietą!

— Tak, ale nie Joyce Snowdon — mruknęła, a po chwili dodała: — Oczywiście każdy chciałby tobą być. Mów mi, co dziś robimy, kochana.

— Chciałam zahaczyć o naszą ulubioną budkę z lodami. Mam nadzieję, że nie jesteś na żadnej diecie. Nie wypada jeść mi samej — wyjaśniłam z delikatnym uśmiechem.

Suzie ciągle studiowała jakieś książki kulinarne i dietetyczne. Nie aby potrzebowała zrzucić kilogramy. Ona to po prostu lubiła. Chciała zachować pewną wagę i ciągle zdrowo jadła. Nie po to, aby schudnąć, a po to, aby nie przytyć.

— Koniec z dietami! — obwieściła z szerokim uśmiechem, gdyby nie jej uszy, to okrążyłaby nim całą głowę. — Carter powiedział mi, że jestem idealna, a on chce mnie porozpieszczać i mi gotować. Nie będzie gotował takich cudów, jakie jem ja, bo on tego nienawidzi. Bardziej ekonomicznie jest gotować jeden posiłek z czymś zdrowym i takim czymś, co lubi Carter i się tym naje.

— Ekonomicznie — prychnęłam — no naprawdę. W każdym razie dobrze, podziękuję mu, bo nie będę musiała cię namawiać.

Obrałyśmy drogę do malutkiej budki na skraju parku, gdzie było główne wejście i największy ruch. Każdy liczył na utarg. Lody i gofry były tam przepyszne, ale gdybym pracowała w takim miejscu, to chyba spaliłabym się ze wstydu. Tam właśnie pracowali ludzie z niższej hierarchii. Tacy, którzy nie zasługiwali na znajomość ze mną, moją uwagę, a tym bardziej sympatię. Trzeba mieć kontakty, ale z takimi ludźmi, którzy pociągną cię w górę, a nie na samo dno. No, mnie to się chwytali, bo raczej wyżej, niż byłam, być nie mogłam.

— Widzę, że coś ci chodzi po głowie — zaczęła Susannah, liżąc swojego cytrynowego loda. — Mów już.

— Ach, no dobrze, słuchaj! — zaśmiałam się wesoło, oblizując usta, które smakowały truskawką i czekoladą. — Moi rodzice organizują dla mnie bal osiemnastkowy!

— Bal, ale… To cudownie! — pisnęła Suzie, a ja się do niej dołączyłam. Stałyśmy sobie i piszczałyśmy rozradowane, a ludzie mijali nas z lekkim uśmiechem.

— Właśnie, cudownie, ale Suzie! Miesiąc. To już za miesiąc! — dodałam.

— Centrum handlowe!

Co to tego, rozumiałyśmy się bez słów.

~*~

— My songs know what you did in the dark — śpiewałyśmy wesoło, jadąc do centrum handlowego. Uwielbiałam Fall Out Boy, a to była jedna z moich ulubionych piosenek. Philip nie był miłośnikiem głośnej muzyki w aucie, ale nie mógł nic na to poradzić. W dodatku śpiew Suzie nie pomagał, bo czasami okropnie fałszowała. Nie wytykałam jej jednak tego. Robiłyśmy to w aucie, gdzie nikt nie mógł jej słyszeć, więc nie musiałam się za nią wstydzić. Mój szofer słyszał, ale on nie był osobą, która poszłaby i rozgadała, że robiłyśmy coś nieodpowiedniego i mogłyśmy się tego wstydzić.

Wybrałyśmy nasze ulubione, a przy tym największe, centrum w Nowym Jorku. Uwielbiałam ten budynek i to nie tylko ze względu na to, że w środku była masa moich ulubionych sklepów, choć to też miało na to duży wpływ. Galerie miały to do siebie, że były wielkie, miały specyficzny zapach i można tam było spotkać wielu ludzi, w tym także znajomych. Kochałam miliony bodźców, które atakowały mój mózg. W każdym sklepie inna muzyka, inny zapach i kolor. To wszystko atakowało mój organizm i potęgowało zmęczenie, ale i tak miało w sobie coś tak charakterystycznego, że lubiłam tam po prostu być.

— Philipie, pewnie długo nam to zajmie — zaśmiałam się do szofera, który zaparkował na podziemnym parkingu, jak najbliżej wejścia. — Nie musisz czekać. Zadzwonię po ciebie, gdy będziemy chciały wrócić — oznajmiłam z uśmiechem. — I tak, wiem, że ojciec nie lubi, gdy zostaję sama i najchętniej przydzieliłby cię do roli mojego ochroniarza, więc jeśli będzie się złościł… Powiedz mu, że jestem z panną Maxvell, to go uspokoi.

— W porządku, panienko. — Jak zwykle ugodowy. — Miłych zakupów życzę.

— Dziękujemy! — odpowiedziałyśmy razem, co niezwykle nas rozbawiło.

Nie potrzeba nam było zbyt długiego czasu, aby rozpocząć szał zakupowy. Oczywiście zaczęłyśmy od sukienki, bo to właśnie do niej dobiera się potem wszelakie dodatki. Z Suzie miałyśmy już upatrzone swoje ulubione sklepy i to właśnie od nich zaczęłyśmy poszukiwania. Istniała też „ Lista Sklepów Zakazanych”, do których nigdy w życiu byśmy nie weszły. Inne były takie neutralne, działające na prostej zasadzie — jeśli w naszych ulubionych nic ciekawego nie znalazłyśmy, to można  było do nich wejść, ale nie było to konieczne. W moim świecie wszystko rządziło się pewnymi zasadami — zakupy także.

— Co powiesz na tę? — zapytała Suzie, pokazując mi sukienkę.

— Nie. Za zwykła. Chciałabym coś specjalnego, rozumiesz. Tak, abym się wyróżniała, bardzo — westchnęłam i nagle zrozumiałam! Chciałam sukienkę, która ma się wyróżniać. Nie mogę jej przecież szukać w galerii handlowej, bo milion dziewczyn może mieć taką samą. Jak mogłam wcześniej na to nie wpaść?

— Zmiana planów! — zakomunikowałam żywiołowo.

— Zmiana? Jaka zmiana? Nie chcesz sukienki? — zapytała przyjaciółka, widocznie zaskoczona moimi słowami.

— W tym rzecz, że chcę. Jakąś wyjątkową. Jak mogę mieć wyjątkowo, kupując w powszechnym sklepie, do którego może wejść plebs? — zapytałam, unosząc brew. — Zadzwonię do Gwendolyn.

— Gwendolyn Cassel? Tej francuskiej projektantki? Nie mów, że masz do niej kontakt… — szepnęła zaskoczona Susannah.

Zaśmiałam się. Oj, jak mogłaby pomyśleć, że nie? Mówiłam — jestem jak gwiazda!

— Porozmawiam z mamą. Wszystko załatwimy, a teraz… Rozerwijmy się normalnymi zakupami i może sukienką dla ciebie? W końcu nie musisz wyglądać tak wyjątkowo jak ja!

— Jasne, skoro tak mówisz. Mnie pasuje — mruknęła, chyba niezbyt zadowolona moją ostatnią wzmianką.

Owszem, uwielbiałam Suzie, była moją przyjaciółką, ale nie mogła myśleć, że mi dorównuje, bo tak nigdy nie będzie. Nikt nigdy nie będzie tak wyjątkowy jak ja, Joyce Snowdon! Miała szczęście, że była moją przyjaciółką.

— Powiedz mi — zaczęła, ale zadzwonił jej telefon, więc wyjęła go, spojrzała na ekran i dodała: — Wybacz mi proszę, to Carter. Mam już trzy wiadomości nieodebrane — mruknęła zaniepokojona.

Westchnęłam i kiwnęłam głową, bo co mogłam zrobić? Jeśli chodziło o weterynarza, to Suzie była nieugięta i stawiała go na piedestale, co niekoniecznie mi się podobało. Nie lubiłam, gdy w życiu kogoś z bliskich dla mnie osób, był ktoś ważniejszy ode mnie. Musiałam nad tym popracować, bo nie mogłam się zgodzić na takie traktowanie. Susannah wiedziała, że mi to nie pasuje i próbowała mi to wyjaśnić tym, że zrozumiem ją, gdy sama się zakocham. Niedoczekanie. Miłość psuje wszystko i niszczy ludzi. Moi rodzice się nie kochają i doskonale o tym wiem, bo mówiła mi to matka. Elizabeth i Joseph Snowdon byli małżeństwem nie z miłości, a dlatego, że im się opłacało. Połączenie rodziny mojej matki i mojego ojca było korzystne dla finansów i połączyło dwie, wielkie korporacje, które stworzyły mocarną, niepokonalną i zarabiającą miliony firmę. Matka tłumaczyła mi, że miłość to złe uczucie, a zakochanie się i to całe zauroczenie zawsze mija. Nie było więc sensu na marnowanie czasu jakimiś złudnymi uczuciami. Susannah tego nie rozumiała, ale ja tak. Zawsze wierzyłam rodzicom i nie widziałam powodu do kłamstwa. Ja także najprawdopodobniej zostanę żoną osoby, z którą małżeństwo będzie korzystne. I tyle. Byłam jeszcze bardzo młoda i nie musiałam się tym martwić.

Suzie długo nie było, ale w końcu ją zauważyłam i do niej podeszłam. Rozłączyła się na chwilę i spojrzała na mnie. Wyglądała na zdenerwowaną. Miałam nadzieję, że nie będzie chciała przerwać naszego spotkania, bo tego to ja naprawdę nienawidziłam i panna Maxvell miałaby poważne problemy!

— Coś nie tak? — zapytałam przyjaciółki.

— Carter ma mały problem. Muszę z nim porozmawiać. Ktoś, najprawdopodobniej niezadowolony sąsiad, który ciągle wmawia sobie, że jego suczka umiera, zawiadomił policję dla zwierząt, że Carter źle traktuje pacjentów! — warknęła oburzona. — Niedługo wrócę, tylko z nim porozmawiam.

— Jasne, nie śpiesz się — rzuciłam kąśliwie, bo ileż miałam czekać?!

Susannah wyszła na zewnątrz, a ja, nie chcąc marnować czasu, udałam się na dalsze łowy. Bez niej także mogę zrobić niezłe zakupy, a nawet lepsze, bo gdy zauważę coś ładnego, ona nie będzie sobie chciała również tego kupić. Tym oto sposobem obłowiłam się w nowe rzemyki, trampki, szpilki z zakrytymi palcami i na platformie oraz świetne dżinsowe, gdzieniegdzie poprzecierane, spodnie. Nie obeszło się bez zestawu bielizny, bo na punkcie kobiecej bielizny miałam lekkiego bzika i uwielbiałam seksowne komplety oraz swoje ciało w nich. Byłam po prostu świadoma tego, że mogłam pochwalić się urodą i sylwetką.

Było mi trochę ciężko z tymi siatkami, no i złapała mnie nagła ochota na jakąś karmelową kawę. Podeszłam do dotykowego monitora i kliknęłam na napis „kawiarnie”. Na ekranie wyświetliła się mapka i odnalazłam miejsce, w którym była moja ulubiona kawa. Uśmiechnęłam się pod nosem i zadowolona ruszyłam w tamtą stronę. Zanotowałam sobie, że nie mogę wspomnieć ojcu o tym, że Susannah zostawiła mnie samą. Byłam na nią zła, ale nie chciałam, aby miała problemy z moim ojcem. Tyle serca i dobroci mogłam jej okazać.

Zajęta swoimi myślami, nie zauważyłam, pędzącego jak na wyścigach, mężczyzny. Wpadłam na niego, ale to i tak było jego winą, bo widział przecież, że szłam! Zachwiałam się i pewnie bym upadła, gdyby nie to, że objął mnie i postawił do pionu nadal trzymając i upewniając się, że stabilnie stoję. Pachniał miętą, jakby cały wpadł do beczki z pastą do zębów. Był to intensywny zapach, jednak nie brzydki. Właściwie podobał mi się. Biło też od niego niesamowite ciepło i był nieco spocony, jakby faktycznie sobie jakieś wyścigi urządził!

— Czy łaskawie mógłbyś patrzeć jak chodzisz? — zapytałam dumnym głosem, robiąc krok w tył, aby zachować odpowiedni dystans, i podnosząc głowę, aby pewnie spojrzeć mu w oczy, nie okazując żadnej słabości.

Mężczyzna, na którego wpadłam, nie tylko ładnie pachniał, ale był przystojny. Na pewno zwracał na siebie uwagę wielu kobiet. Skoro mówiłam to ja, tak musiało być. Miał uderzająco błękitne oczy i to było pierwsze, co zauważyłam. Przez krótką chwilę nie mogłam oderwać wzroku od tego powalającego błękitu. Miał bladą cerę, co idealnie kontrastowało z kruczoczarnymi włosami, zarostem, rzęsami i brwiami. Ostry zarys szczęki i widoczne kości policzkowe, wąskie usta, układające się w zadziorny uśmieszek. I ten uśmieszek skierowany do mnie zniszczył cały zachwyt.

Jak mógł tak bezczelnie się uśmiechać, gdy niemal mnie staranował i powalił?!

— Księżniczka też mogłaby patrzeć jak drepta — zaśmiał się, przeczesując swoje włosy i zbierając kilka kosmyków, które opadały mu na oczy. — Nie uważasz, że są już za długie?

— Mógłbyś się do mnie zwracać grzeczniej? — oburzyłam się, ignorując wzmiankę o włosach. Niedoczekanie moje, abym mu pomagała. Ale nie, nie były za długie.

— Z księżyca spadłaś? — prychnął zaskoczony, uświadamiając sobie, że ja byłam całkowicie poważna.

— Mogłabym spaść z Marsa, a ty i tak masz zwracać się do mnie z szacunkiem! — powiedziałam zła jak osa. Miałam ochotę tupnąć nogą, jak mała dziewczynka!

— Widzę, że trafiłem na panienkę z zamku! Madame, przepraszam, że na ciebie wpadłem, ale uprzejmie pragnę cię poinformować, że nie patrzyłaś pod swoje królewskie nóżki — zakpił ze mnie, naprawdę zakpił. — Spokojnie, madame, bo zaczniesz bulgotać, tak się zagotujesz.

Myślałam, że rzucę się na niego z pazurami, ale w tamtej chwili zmaterializowała się Susannah z wielkim uśmiechem, co świadczyło, że problem Cartera został zażegnany. Jej zadowolenie znikło z chwilą, gdy zauważyła moją minę i wściekłość wymalowaną na mojej twarzy. Stanęła obok mnie i chrząknęła cicho.

— Wszędzie cię szukałam, chodźmy na te wielkie zakupy! — powiedziała, próbując mnie odciągnąć od nieznajomego.

— Tak, ja też już uciekam, księżniczko! — zaśmiał się niebieskooki i machnął niedbale ręką, a potem odwrócił się i znów szybkim krokiem rzucił przed siebie.

— Gbur! — krzyknęłam za nim, zwracając na siebie uwagę przechodniów. Miałam to jednak gdzieś.

Patrzyłam za nim jeszcze chwilę, a potem odeszłam z Suzie do kawiarenki, która była moim celem, ale haniebnie przerwano mi drogę do niej. Nie odzywałam się, bo musiało minąć kilka minut, abym ochłonęła i zrzuciła złość, a nie wrzuciła ją na Susannah, która i tak tego dnia zalazła mi nieco za skórę. Wątpiłam w to, że moja wściekłość szybko się ulotni, więc dla pocieszenia samej siebie zamówiłam sobie karmelową kawę i pozwoliłam na drugą tego dnia porcję lodów. Nasze zamówienia dostaliśmy szybko, więc mogłam zacząć delektować się zimnym posiłkiem. Maxvell cały czas mnie obserwowała.

— Nie wiem, jak można być tak bezmyślnym człowiekiem! — rzuciłam w końcu. — Wpadł na mnie i nawet nie przeprosił, zaczął mnie denerwować. Wyobrażasz sobie? Mnie! Kim on w ogóle jest? Gdyby tylko wiedział z kim zadarł! — warczałam pod nosem.

Susannah zaśmiała się cicho i pokręciła głową.

— Co? — zapytałam podirytowana.

— Wpadł ci w oko.

__________________________________________________________________________

Cześć! W końcu piątek i można troszkę odpocząć, choć i tak poniedziałek nadejdzie szybciej, niż powinien. Ja jednak mam zaszczyt opublikować rozdział drugi z czego bardzo się cieszę. Nadal cierpię na wielki brak czasu i nadal nadrabiam Wasze blogi, gdy znajdę wolną chwilę. W każdym razie, po prostu informuję, że jestem i się pojawię. A teraz mam jedno pytanie i jedną informację! Po pierwsze: zastanawiałam się, czy rozbudować zakładkę "bohaterowie"? Chcielibyście, aby pojawiły się tam inne postacie? A po drugie; wspomniałam w tym rozdziale o Maxie i wiem, że wcześniej nic o nim nie było, ale będzie! Jest to też jeden z pracowników rodziny Snowdon, mąż Mercy, która tak bardzo się spodobała!
Mam nadzieję, że błędów nie było za wiele. Wiem też, że mam lekki problem z mieszaniem czasów, o zgrozo, jak się tego pozbyć? No dobrze, żegnam się i mam nadzieję, że miło się czytało. Będę wdzięczna za komentarze! A tymczasem do następnego!

Pozdrawiam,

CM Pattzy.