Rozdział 4

Moje palce z łatwością dryfowały po strunach wiolonczeli. Gra zaczynała przypominać spokojne morze z łagodnymi falami, które dodają wielkiej, niebieskiej tafli nieokiełzanego uroku. Płynnie przechodziłam z jednej melodii do drugiej i łączyłam wszystkie tony, tworząc piękny utwór, który potrafiłby uspokoić wzburzonego jak sztorm człowieka. Nie patrzyłam już nawet na nuty, bo muzykę miałam w umyśle, odnajdywałam ją, a instrument wydawał się przedłużeniem moich dłoni. Wyglądałam przy postawnej wiolonczeli dumnie i seksownie zarazem, zaznawałam niesamowitych przyjemności, bo gra naprawdę stała się dla mnie czymś ważnym. Z łatwością, nawet do znanych utworów, dodawałam własne wstawki muzyczne, który sprawiały, że grana przeze mnie melodia była bardziej spersonalizowana. Nawet moja gra była pewna siebie i dostojna, niedostępna.

Chyba właśnie za to uwielbiałam soboty. Miałam więcej czasu na muzykę, która sprawiała mi ogrom przyjemnych doznań. Było mi to bardzo potrzebne, bo ostatnie trzy tygodnie były istnym koszmarem. Oczywiście, że moje podekscytowanie nie znało granic, a każdego dnia z oddaniem przykładałam się do wszystkich przymiarek, wybieraniu odpowiedniego makijażu, fryzury i pielęgnacji swojego ciała, a także wybieraniu menu dań z ojcem i szukania odpowiedniej muzyki, którą moglibyśmy ugościć zebranych ludzi. Robiłam to po to, aby moje osiemnaste urodziny były wręcz idealne, ale czułam się tym wszystkim wykończona. Kolejna sobota była dniem odpoczynku i przyjęłam z uśmiechem to, że nie muszę się niczym w tym czasie martwić.

— Joyce.

Usłyszałam przyjemny głos matki. Oderwałam sprawne palce od strun i otworzyłam oczy, powoli wybudzając się z transu. Spojrzałam na Elizabeth z delikatnym uśmiechem. Matka musiała pewien czas się mi przyglądać, bo siedziała na swoim ulubionym fotelu obok kominka. Byłam tak zajęta instrumentem, że nie zauważyłam jej obecności. Musiałam sobie pogratulować, bo matka wyglądała na naprawdę zadowoloną moją grą.

— Tak, mamo? — zapytałam, odkładając z czcią wiolonczelę na specjalny podest.

— Obiad jest gotowy. Mercy wołała nas jakiś czas temu, ale kazałam jej nie przeszkadzać — wyjaśniła. — Teraz musimy jednak iść, bo za moment będzie zimny — dodała i wstała, odchodząc w stronę kuchni.

Stałam przez chwilę zaskoczona i patrzyłam za mamą. Nigdy nie naciągała grafiku, jeśli coś miało ustaloną godzinę w dniu. Obiad zawsze jadaliśmy o tej samej porze i nic nie mogło tego zmienić, bo Elizabeth wpadała w szał, a tym razem ona sama nagięła zasady. Uśmiechnęłam się triumfalnie, bo moja muzyka naprawdę musiała jej się podobać! Klasnęłam w dłonie i poszłam do kuchni, gdzie czekał na nas ojciec z nietkniętym obiadem. Matka również siedziała już na swoim miejscu i wyglądało to tak, jakby czekali na mnie od dobrej godziny.

— No, dziewczyny! — mruknął ojciec. — Już myślałem, że nigdy nie przyjdziecie. Smacznego!

— Smacznego — odpowiedziałam równo z mamą i wzięłam się za swoją zupę, która jak zwykle była cudowna. Nasz obiad składał się z trzech dań. Zawsze była jakaś zupa, drugie danie i deser, bo Joseph uwielbiał słodkości, które robiła Mercy. Ja nie zawsze dawałam radę zjeść wszystko do końca, ale starałam się. Poza tym jedzenie tak monstrualnych porcji musiałam spalać na siłowni, na którą chodziłam zawsze po szkole w wtorki i czwartki.

Korzystając z tego, że miałam wolny dzień postanowiłam spotkać się z Suzie, której też nie widziałam od tamtego wypadu na zakupy. Miałam dla niej mały prezent za to, że nieco się na nią obraziłam. Nie uważałam, że coś było moją winą i powinnam ją przepraszać, ale mały prezent nikomu nie zaszkodził. Starannie zapakowany pokrowiec leżał już w bagażniku Rolls Royca Wraitha, a Philip czekał na mnie w aucie. Zaraz po obiedzie pożegnałam się z rodzicami i wyszłam z domu. Tym razem miałam pojechać do Susannah. Ja sobie tak zażyczyłam, bo chciałam, aby od razu zobaczyła to, co dla niej miałam.

— Witaj, Philipie — powiedziałam, siadając na miejsce pasażera. Ostatnim razem mi się spodobało i od tamtej pory, gdy byłam w aucie sama z kierowcą i miałam dobry humor, siadałam obok mężczyzny. — Do Suzie — rozkazałam i zmieniłam stację, przyciszając nieco muzykę. Phil lubił słuchać wiadomości i różnych takich, ale kto zrozumie starszych ludzi?

— Dzień Dobry. — Philip się uśmiechnął. — Widzę, że ktoś ma tutaj dobry humor.

— Och, zgadłeś! — Klasnęłam w dłonie. — W końcu mam dzień wolny. Pouczyłam się, miałam więcej czasu na wiolonczelę i wiesz co? — zapytałam podekscytowana. — Chyba nawet mojej mamie się spodobało, bo nieco spóźniłyśmy się na obiad! To naprawdę, naprawdę cudowny dzień. Mam nawet coś dla Suzie — zakończyłam swój wywód zadowolona.

Waston uśmiechnął się delikatnie. Częstym zjawiskiem było to, że gdy ja miałam dobry humor, to większość ludzi, którzy dla mnie pracowali mieli uśmiech na twarzy. To było miłe. Lepiej było, jeśli wszyscy patrzyli się na mnie z pewną dozą szczęścia, niźli ja zrzędziłam, a oni musieli to znosić, ale cóż… Powtarzałam wiele razy to, że to ich praca i jaka bym nie była, to oni muszą być dla mnie dobrzy, bo mój ojciec za to im płaci. Sytuacja wyglądała też tak, że ci pracownicy, którzy znali mnie od dziecka, mnie uwielbiali. Nowi za to omijali mnie, jak tylko mogli, bo chyba nie wydawałam im się nazbyt sympatyczna.

— Bardzo się cieszę, że humor ci dopisuje — odpowiedział szofer, a ja kiwnęłam głową. Przez resztę drogi rozmawialiśmy o bzdetach i dość szybko zleciał mi czas. Wyszłam z auta wraz z Philipem, który otworzył mi bagażnik. Wyjęłam pokrowiec i mu podziękowałam, a potem powiadomiłam, że po niego zadzwonię, gdy będzie miał mnie odebrać. Był wolny, więc kiwnął głową, życzył miłego dnia i odjechał, choć wiedziałam, że pewnie zaparkuje gdzieś w pobliżu i zaśnie, słuchając wiadomości radiowych, czekając na mój telefon. Nie musiałam być geniuszem, aby o tym wiedzieć.

Przez okno musiała zauważyć mnie matka Suzie, która wyszła przed dom, otwierając mi drzwi.

— Co ty tam dźwigasz, dziecko? — zapytała z uśmiechem. Matka Suzie przypominała mi Mercy. Była tak samo życzliwa i serdeczna jak moja gosposia i również uwielbiała spędzać czas w kuchni.

— Upominek dla Susannah — odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

— Mogę zawołać Cartera, aby ci pomógł — zaproponowała kobieta.

Skrzywiłam się nieznacznie. Och, świetnie, czyli chłopak mojej przyjaciółki również tam był. Miałam tylko nadzieję, że dość szybko wyjdzie, bo nie lubiłam jego towarzystwa, a on nie lubił mnie. Suzie starała się to za wszelką cenę zmienić. Chciała abyśmy w trójkę stali się przyjaciółmi, ale jedyne, co uwielbialiśmy będąc ze sobą, to drażnienie się.

— Nie, dziękuję. Dam sobie radę sama — wyrecytowałam ze sztucznym uśmiechem i weszłam po schodach i bez pukania wprosiłam się do pokoju przyjaciółki, która układała coś w szafie, a Carter leżał na jej łóżku, obserwując ją.

— Cześć — powiedziałam. — Suń się — mruknęłam do chłopaka, który wywrócił oczami, a potem posunął się, abym położyła pokrowiec na posłaniu blondynki.

— Też jestem szczęśliwy, że cię widzę, Joyce — szepnął pod nosem chłopak, licząc na to, że Suzie nas nie usłyszy.

— Przestańcie, proszę was — jęknęła. — Co tam przyniosłaś, Joy? — Podeszła do mnie i delikatnie pocałowałyśmy się w policzki na przywitanie. Ja z uśmiechem, zapominając o obecności Cartera, odsunęłam się i rozpięłam pokrowiec, wyjmując piękną suknię zrobioną specjalnie dla Susannah. Wiedziałam, jakich rozmiarów powinien być ciuch, bo nie raz razem wybierałyśmy sukienki i doskonale znałam też gust mojej przyjaciółki.

— O cholerka — sapnęła dziewczyna — czy to twoja suknia na bal osiemnastkowy?

— Nie. — Pokręciłam głową. — To twoja suknia na mój bal osiemnastkowy zrobiona przez Gwendolyn Cassel — podkreśliłam. — Pomyślałam, że nie miałam racji wtedy w galerii. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i też powinnaś wyglądać wyjątkowo.

Susannah rzuciła się na mnie, mocno mnie przytulając i chyba nawet Carter delikatnie się uśmiechnął.

— No przymierz! — ponagliłam ją ze śmiechem, a ona pokiwała głową, porwała sukienkę w ręce i pobiegła do łazienki.

Usiadłam obok Cartera i milczeliśmy. Cisza była dla nas bezpieczniejsza, niż jakakolwiek rozmowa. Bardzo ze wszystkim się nie zgadzaliśmy, a blondyn nie za bardzo rozumiał, dlaczego ja i jego dziewczyna się przyjaźnimy. Miałam wrażenie, że on w ogóle niewiele rozumiał, choć był taki mądry i cudowny. Przynajmniej tak postrzegała go Suzie, ja miałam o nim nieco odmienne zdanie, ale zostawiałam opinię na jego temat dla siebie. Już raz się z Maxvell o to kłóciłam i nie miałam zamiaru tej afery powtarzać. Miałam tylko nadzieję, że nie przybiegnie do mnie z płaczem, bo on ją zranił. Miłości nie ma, tak mawiała moja matka i byłam zdania, że ona miała rację. W końcu była mądrzejsza od Suzie.

— Ładnie postąpiłaś — odezwał się mężczyzna, a ja spojrzałam na niego przelotnie i wzruszyłam ramionami.

— Zrobiłam, co chciałam — odpowiedziałam sucho i wróciłam do ignorowania jego osoby. Tolerowałam go tylko przy przyjaciółce.

Wróciliśmy do milczenia. Carter chyba próbował podjąć jakąś rozmowę, ale dobrze, że się poddał. Nie miałam zamiaru wdawać się z nim w jakiekolwiek konwersacje. Czekałam aż Suzie wyjdzie z łazienki. I wyszła, a Carter za mną aż się zachłysnął. Ja tylko uśmiechnęłam się delikatnie. Sukienka leżała na niej znakomicie.

— Cudownie — pochwaliłam.

— Zakochałam się w niej, przepraszam Carter — powiedziała Suzie ze śmiechem i spojrzała na mnie. — Jeszcze raz dziękuję!

— Drobiazg. — Machnęłam ręką. — Wystarczy tylko lemoniada twojej mamy i będziemy kwita.

Nie musiałam jej długo namawiać. Wszyscy zeszliśmy do kuchni, gdzie mama Suzie położyła na stole dzbanek lemoniady i wyszła, bo jak to ujęła: „Miała mnóstwo do zrobienia w ogrodzie po ostatniej ulewie”. Susannah wydawała się nawet zadowolona tym, że jej matka wyszła, co nieco mnie zaniepokoiło. I miałam rację, jak to zazwyczaj bywało. Przyjaciółka spojrzała na mnie z błyskiem w oku, a ta mała iskierka podekscytowania zawsze mówiła mi, że Suzie ma jakiś plan, który niekoniecznie musiał mi się spodobać.

— Co znowu wymyśliłaś? — zapytałam, patrząc na blondynkę, która okręcała kosmyk włosów wokół swojego palca wskazującego. Mina Cartera jasno mówiła mi, że był wtajemniczony, ale w przeciwieństwie do swojej dziewczyny wyglądał na znudzonego.

— Mam świetny pomysł, naprawdę — przyrzekła żarliwie. — Muszę cię tylko do niego przekonać.

— Chyba wolę mieć to za sobą.

— Nie bądź tak źle nastawiona! Nastawienie to podstawa. Jak myślisz o czymś w lepszy sposób, to od razu wydaje się lepsze! — zaśmiała się. — Posłuchaj Joyce — zaczęła, a ja miałam już dość — będziesz miała już osiemnaście lat. Wiem, że twój bal będzie olśniewająco znakomity, ale zastanawiam się, czy nie chciałabyś zaznać czegoś bardziej, hm, przyziemnego? — zapytała, a jej brwi wystrzeliły w górę.

— Nie za bardzo wiem, co oznacza „przyziemne” w twoim rozumowaniu — stwierdziłam.

Carter zaśmiał się pod nosem tak, jakbym opowiedziała jakiś powalający na łopatki kawał, więc łypnęłam na niego wściekłym wzrokiem, co wydawało się jeszcze bardziej go śmieszyć.

— Moja dziewczyna ma na myśli imprezę normalnych osiemnastolatek — mruknął po chwili. — Wiesz… Dużo młodych ludzi, głośna muzyka z głośników, imprezowe stroje.

— Klub! — podsumowała Susannah.

Aż wstałam, podpierając się dłońmi o blat stołu.

— Maxvell — zaczęłam głośno — czyś ty oszalała?

Nie wyglądała na wzruszoną. Przeciwnie. Suzie mnie znała i raczej była gotowa na taką reakcję. Właściwie nie do końca wiem, jak jest w klubach. Słyszałam o tym tylko od mojej przyjaciółki i wiedziałam, że po każdej nocy w tamtym miejscu była zmęczona i wyglądała gorzej, niż zazwyczaj. Nie wyglądało to na miejsce dla mnie. Zawsze pragnęłam i musiałam wyglądać perfekcyjnie, to było raczej logiczne.

— Spodziewałam się tego — powiedziała powoli, starannie wypowiadając każde słowo — ale zastanów się Joyce. Poznasz coś nowego, zawsze dzieliłaś się ze mną swoim światem, więc może ja pokażę ci rąbek mojego?

— Jesteś dziewczyną z dobrego domu, z mojego świata — rzekłam z siłą w głosie.

— Owszem — zgodziła się — ale w przeciwieństwie do ciebie nie mam zamkniętych drzwi do innych rzeczywistości. Żyjesz w świecie, który stworzył twój ojciec dla ciebie.

— Bzdura! — sprzeciwiłam się.

— W porządku. Bzdura, ale chciałabym ci pokazać coś od ciebie.

Cóż, to był rozsądniejszy argument. Zawsze ja zabierałam gdzieś Susannah, czy to z moimi rodzicami na jakąś wycieczkę czy na jakieś lokalne imprezy. Nawet same z Philipem dość dużo zwiedzałyśmy. Oczywiście każde miejsce było proponowane przez mojego ojca.

— A co na to moi rodzice? — zapytałam.

— Właśnie — mruknęła niepewnie. — Oni nie mogą o tym wiedzieć. Musiałabyś po kolacji wymknąć się z domu — powiedziała cicho.

— Nie ma mowy!

— No weź, Joy, trochę szaleństwa nikomu nie zaszkodzi! — uparła się.

— Nie będę oszukiwać rodziców! — krzyknęłam.

Suzie wystała i pokazała mi, abym była cicho, a potem wyjrzała przez okno. Uspokoiła się widząc, że jej rodzicielka nadal bawi się w ziemi i robi coś z kwiatami.

— Dla mnie, proszę — szepnęła.

— Nie grasz fair, Susannah Maxvell.

~*~

Nie mogłam uwierzyć w to, że moja przyjaciółka zaproponowała mi coś takiego, a jeszcze bardziej niewiarygodne było to, że zgodziłam się na ten abstrakcyjny pomysł! Nigdy, przenigdy nie oszukałam swoich rodziców. Pomijając sytuację, gdy byłam małą dziewczynką i kradłam ciasteczka przed obiadem. To było coś nieistotnego, a teraz? Miałam ich oszukać. Naprawdę o s z u k a ć. To nie było coś w moim stylu. Nie tak mnie wychowali. Nie chciałam też przyznać się sama przed sobą, ale ciekawiło mnie to, co mogło mnie tej nocy spotkać. Byłam wściekła i podekscytowana, całkowicie wyprana emocjonalnie, bo nigdy nie musiałam podejmować takich decyzji. Nie musiałam uciekać.

Plan był w zasadzie prosty. Miałam, tak jak zawsze, zjeść kolację z rodzicami i porozmawiać z nimi o minionym dniu. Po krótkiej rozmowie zamierzałam pójść do kuchni, aby porozmawiać z Mercy i uciec do pokoju, życząc wszystkim miłych snów. Nikt nie zaglądał do mnie w nocy, więc nie musiałam martwić się tym, że ktoś zorientuje się moją nieobecnością. Bardziej przerażał mnie fakt ucieczki przez okno. Miałam wyrzucić drabinkę i zejść po tej niestabilnej rzeczy na ziemię. Ubrania przygotowywała mi Suzie, bo ja kompletnie nie wiedziałam w co ubrać się do klubu. Chłopak blondynki miał na mnie czekać jakieś sto metrów od mojego domu.

Byłam świetną aktorką, ale trudno było ukryć moje przerażenie, zdenerwowanie i fascynację. Matka nie zwróciła na to zbyt wielkiej uwagi, a ojciec śmiał się, że za bardzo przeżywam organizację balu. Tak, to było świetne wytłumaczenie mojego zachowania i dziwne, że o tym wcześniej nie pomyślałam, ale przez tę całą ucieczkę zapomniałam o swoich urodzinach. Tylko Mercy podejrzliwie mnie obserwowała i po raz pierwszy w życiu chciałam ominąć rozmowę z nią, ale złamanie tej codzienności też byłoby niepokojące.

Na szczęście z całą szopką poszło mi dość dobrze i mogłam iść do swojego pokoju, aby głęboko odetchnąć i zebrać myśli. Zaczynałam żałować, że się na to zgodziłam i próbowałam wymyśleć jakąś wymówkę, ale z drugiej strony… Byłam rozdarta.

Nie chciałam już o tym myśleć, więc zabrałam się za przygotowania. Zgarnęłam telefon, portfel i klucze do torebki, a do kosmetyczki wsadziłam mój ulubiony błyszczyk, tusz do rzęs, puder oraz ulubiony perfum — niezbędnik kobiety, która gdzieś wychodzi. Nawet jeśli to była ucieczka, to musiałam przestrzegać pewnych reguł. To był tylko jednorazowy wypad, to wydarzenie nie miało mnie zmienić. Traktowałam to jako nowe doświadczenie i nic więcej, nic mniej.

Najgorsze było przede mną. Wyszłam na balkon i spojrzałam w dół. Przełknęłam ślinę, cofając się do pokoju i opierając o ścianę.

— Spokojnie, spokojnie Joy, to wcale nie tak wysoko — mruknęłam sama do siebie dla dodania otuchy. — Nie jesteś tchórzem.

Chwyciłam drabinkę, zahaczyłam o barierkę i lekko szarpnęłam. Wyglądała na solidną. Barierka, nie drabina. Drabina wyglądała jak jakaś zabawka, ale Suzie obiecała, że nie zawiedzie, lekko pokołysze. Przerzuciłam nogę przez balkon, a potem drugą, kurczowo ściskając dłonie na metalu. Postawiłam stopę na plastikowym stopniu, drugą niżej i zsunęłam ręce na liny, a cała drabina zaczęła się lekko kołysać. Zacisnęłam zęby i zaczęłam powoli schodzić. Przystanęłam, gdy linka zaczęła obijać się o ścianę domu. Zaczęłam w panice nasłuchiwać, czy nikt nie zmierza w moim kierunku, ale panowała cisza. Moje nogi drżały, gdy dotknęły stabilnego gruntu, ale nie mogłam czekać za długo na uspokojenie rozdygotanego serca. Ruszyłam do tylnego wyjścia i po krótkim spacerze zauważyłam auto Cartera. Wsiadłam na miejsce pasażera.

— Jesteś — mruknął zaskoczony i spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem. — Może będą z ciebie jeszcze ludzie.

Często go nie rozumiałam. A co? Teraz niby nie byłam człowiekiem? Nie miałam pojęcia, o co mu chodziło i moją taktyką na to było milczenie. Po prostu nie byliśmy na tym samym poziomie intelektualnym. Tym sposobem całą drogę do Suzie przebyliśmy w milczeniu i jak myszki wchodziliśmy do domu mojej przyjaciółki, aby nie zbudzić jej mamy. Było łatwiej. Ona nie miała służących, ogrodników ani pokojówek. Mieszkała sama z matką, a ojciec chwilowo był w Chinach i załatwiał jakieś ważne interesy dla mojego taty. Pracował dla niego, co chyba nie było żadnym zaskoczeniem.

Susannah już na nas czekała. Sama wyglądała inaczej, nigdy nie widziałam jej w takim wydaniu. Miała mocniejszy makijaż, błyszczący, podkreślone usta i skąpe ubrania. Wyglądała naprawdę kusząco, musiałam to przyznać. Ciężko było mi się przyzwyczaić do jej nocnego wydania, jeśli mogłam to w ogóle tak nazwać. Oczywiście zaplanowała wszystko łącznie z moim strojem, który na mnie czekał na jej łóżku. Poszłam do łazienki i przebrałam się, a potem Suzie stwierdziła, że podreperuje mój makijaż na imprezowy. Ostatecznie miałam na sobie czarne botki na platformie, czarne i obcisłe spodnie z wysokim stanem i białą bokserkę, na którą zarzuciłam ulubioną skórę blondynki z małymi ćwiekami na ramionach. Spojrzałam na siebie w lustrze i widziałam inną osobę, a Carter gwizdnął.

— Ja tu nadal jestem — przypomniałam mu. — Traktuj mnie tak, jak powinieneś.

— Może i wygląda inaczej — mruknął do swojej dziewczyny — ale to nadal ona. — Skrzywił się nieznacznie i wycofał z pokoju.

 To był znak, że na nas czas i pora się zbierać. Było mi tak ciężko. Czułam pewien ciężar w brzuchu, jakbym zjadła jakieś kamienie. Rzadko kiedy się stresowałam. To, co miało dziać się tej nocy było dla mnie całkowitą zagadką i obawiałam się tego. Sama nie wiedziałam, co mogło mnie tam spotkać i wcale nie byłam pewna, że będę tego chciała. 

__________________________________________________________________________

Jestem! Początkowo może zacznę od złych wieści, czyli nie dostałam się na UWr. Na początku kompletna pustka w głowie i załamka, co mam zrobić ze swoim życiem? Stwierdziłam, że zostanę modelką, a najlepsze było w tym to, że połowa z mojej rodziny wzięła to na serio i popierali ten pomysł XD. Zawsze pchali mnie w stronę modelingu, jak jeden mąż. Szczególnie ciotki, które w młodości brały udział w różnych wyborach i mówiły, że to całkiem fajna zabawa. W każdym razie uzmysłowiłam sobie, że to nie koniec świata! Oczywiście, że jest mi przykro, ale najwidoczniej los przygotował dla mnie coś innego. I w sumie to tyle z tych złych wieści. Kochani! Zniknę teraz całkowicie na około tydzień, góra dwa. Nie martwcie się tym, że znów uciekłam, nie nadrabiam u was czy cokolwiek innego. Jadę do Gdańska z przyjaciółmi i mam zamiar się wybawić (problem w tym, że pod namioty, a pogoda marudna). A na drugi tydzień przyjeżdża do mnie kochana Miśka, w internetach znana jako Lady A. I mam zamiar się nią nacieszyć za wsze czasy, bo to będzie nasze drugie spotkanie na żywo :D. Także... dziś było ode mnie dużo (ciekawe, czy ktoś to przeczytał). Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał, kochani, i na mnie poczekacie, a ja wezmę się do roboty z nadrabianiem i pisaniem! Całuski! Ach, będę wdzięczna za komentarze i dziękuję wszystkim, którzy skomentowali rozdział poprzedni!

Pozdrawiam,

CM Pattzy.