Rozdział 3

Jak ona mogła to powiedzieć? Nie wierzyłam własnym uszom. Czy ona w ogóle mnie nie słuchała? Wyraźnie mówiłam, że ten nieznajomy, anonimowy ktoś mnie zdenerwował, a ona wyjeżdża z tekstem „spodobał ci się!”. Tak mi się spodobał, że miałam ochotę go znaleźć i wytknąć, co zrobił źle podczas naszej rozmowy oraz nauczyć dobrego wychowania, bo jego rodzice chyba o tym zapomnieli. Może wtedy coś by mu do głowy przyszło i wpadłby na pomysł przeproszenia mnie, bo tak właśnie należało zrobić. Nie rozumiałam niektórych osób, jak można było być takim gburem wobec mnie. Mnie! Żeby to była jakakolwiek inna dziewczyna, która była mniej ważna ode mnie. Ale nie! Trafił akurat na Joyce Snowdon i trudno — mógł nie wiedzieć kim byłam, ale musiał okazać mi należyty szacunek. Wymagałam tego od każdego. Nie ważne było to, czy znałam tę osobę czy nie.

— Prędzej piekło by mnie pochłonęło, niźli on miałby mi się spodobać, Susannah Maxvell — powiedziałam poważnie, patrząc na przyjaciółkę, choć w tamtej chwili zastanawiałam się, czy ona w ogóle nią była.

— Uważaj na to, co mówisz, Joyce…

— Czy ty mi grozisz? — przerwałam jej zdenerwowana jeszcze bardziej niż przed sekundą.

Zaśmiała się i pokręciła głową. Była rozbawiona, gdy ja ciskałam błyskawice i plułam ogniem. Nie rozumiałam jak mogła tak beztrosko się zachowywać. Ach tak, pewnie Carter przyćmił jej mózg. Jak zwykle.

— Joyce, proszę, uspokój się i weź głęboki wdech — poprosiła Suzie, ale widząc, że nie mam zamiaru spasować, dodała: — Nie grożę ci, kochana, nie mam nawet zamiaru. Chodzi mi o to, że twoje słowa mogą być rzucone na wiatr bez przemyślenia. Po co powoływać się na piekło, gdy on naprawdę…

— Nie podoba mi się! — krzyknęłam.

Coraz więcej ludzi się nami interesowało, ale miałam to głęboko gdzieś. Lubiłam być w centrum zainteresowania i nie przeszkadzały mi ciekawskie spojrzenia przechodniów, którzy również wybrali się na sobotnie zakupy.

— Dobrze, dobrze. Nie podoba ci się — poddała się Suzie.

Nie była przekonująca i podejrzewałam, że myśli całkowicie inaczej, ale odpuściła nie chcąc mnie prowokować i bardziej się kłócić. To było mądre posunięcie z jej strony. Mogła sobie myśleć o wszystkim, co tylko chciała. Mogła snuć nawet niemądre teorie o tym, że ten anonim, który na mnie wpadł, mi się spodobał. Nie spodobał się, tylko zdenerwował i zirytował. To było widoczne, ale Susannah jak zwykle musiała być oryginalna i mieć odmienne zdanie od wszystkich. Zazwyczaj miewała rację i miała dobre przeczucia, ale w tej sprawie wyjątkowo się myliła. Na pewno się myliła.

— Joyce? — zapytała Maxvell po chwili.

— Tak? — Obdarowałam ją krótkim spojrzeniem.

— Skoro ci się nie spodobał, to czemu nadal o nim myślisz? — zapytała.

Zacisnęłam usta, nie mając zamiaru odpowiadać na te pytanie. Myślałam o nim? Nie. Znaczy tak, ale myślałam o tym, jak bardzo mnie zdenerwował. To wszystko. Nic więcej i nic mniej. Susannah nie była świadkiem całej sytuacji. Wpadła tylko na koniec, gdy ja byłam już wściekła jak osa. Nie miała pojęcia o bezczelności niebieskookiego. Gdyby tylko wiedziała, to na pewno byłaby równie wytrącona z równowagi. Niedobór informacji i tyle.

— Myślę, że powinnyśmy szybko dokończyć zakupy i wracać — odchrząknęłam i spojrzałam na nią dumnie, budując między nami chłodną atmosferę. — Nie mogę spóźnić się na kolację. Rodzice będą niepocieszeni — wyjaśniłam.

Susannah zacisnęła usta w wąską linię i kiwnęła głową. Rozpoznała, że to ten moment, gdy zaczynam budować niewidzialny mur wokół siebie. Barierę, przez którą nikt nie może się przedostać, a czasami i nawet ja nie potrafię jej zburzyć. Podczas stresowych sytuacji wolałam oddalić się od ludzi, zdystansować, aby nie musieć mierzyć się z problemami wyjaśnienia sprawy. Byłam chłodna i bardzo profesjonalna nawet wobec przyjaciółki. Nasz wypad na zakupy zamienił się w coś na kształt spotkania biznesowego. Maxvell nie lubiła tych chwil, choć już niejednokrotnie tak między nami było. Blondynka wiele razy próbowała mnie rozluźnić czy zapoznać z życiem, a przynajmniej tak to określała. Nigdy tego nie rozumiałam i na nią się złościłam. Po kilku takich próbach dała sobie spokój, na szczęście. Miałam dość tej dziecinady.

— Zadzwoń do Phil…

— Tak, wiem. — Nie dałam jej dokończyć i wyjęłam telefon, a potem zadzwoniłam do mojego szofera.

Nie musiałyśmy długo czekać. Waston zawsze był wszędzie szybko. Miałam wrażenie, że nawet wtedy, gdy pozwalałam mu wrócić do domu informując, że zadzwonię po niego, on tego nie robił, tylko czatował gdzieś obok miejsc, w których przebywałam. Możliwe, że to był odgórny nakaz mojego ojca, a jednak Joseph był osobą, której zdanie szanowałam nawet ja i nie dziwiłam się, że to jego Philip się słuchał. Miłe jednak było to, że wraz z moim ojcem stwarzał pozory tego, iż to ja rządzę. Wiedzieli jak to lubię.

Nie rozmawiałam z Suzie podczas podróży. W milczeniu przebyłyśmy całą drogę, a po pół godzinie zaparkowaliśmy pod jej domem. Chciała wyjść, ale złapałam ją za rękę. Byłam zła, ale nie lubiłam się z nią rozstawać w takiej atmosferze. Mimo wszystko była moją przyjaciółką i nie była mi obojętna. Nie okazywałam jej tego zbyt często, ale nie mogłam tego robić, bo uczucia są dla osób słabych. Moja matka nigdy nie kierowała się w życiu uczuciami i to chciała wszczepić także do mojego życia. Susannah za to była wodospadem emocji i parę złych nawyków miałam od niej. Nie lubiłam rozstawać się z bliskimi osobami w kłótni, jeśli nie było to konieczne, a spór nie był sprawą życia i śmierci.

Maxvell doskonale o tym wiedziała, więc ścisnęła moją dłoń i powiedziała:

— Bez urazy, Joyce, do zobaczenia.

Odetchnęłam w duchu i kiwnęłam głową z delikatnym uśmiechem.

— Dziękuję za miły dzień. Do zobaczenia, Susannah — odpowiedziałam i ze spokojem puściłam dłoń blondynki, która zatrzasnęła za sobą drzwi i weszła do domu.

Nie miałam ochoty siedzieć na tyle.

— Poczekaj, Philipie — poprosiłam — usiądę z przodu. Nie chce zostawać tam sama.

— Ma się rozumieć, panienko. — Posłał mi serdeczny uśmiech.

Przesiadłam się na miejsce pasażera i odwzajemniłam uśmiech. Waston nie musiał być geniuszem, aby wiedzieć, że coś poszło nie po mojej myśli. Wiózł nas na zakupy, a my śpiewałyśmy w niebogłosy. Wracając milczałyśmy tak, jakbyśmy wracały z jakiegoś pogrzebu. Poza tym mężczyzna mnie doskonale znał i widział po mnie wszystko, choć starałam się być profesjonalna. Nie chciałam też, aby mówił o tej kłótni ojcu. Nie chciałam, aby tato czymkolwiek się martwił, a poza tym on naprawdę lubił Suzie i miał do niej zaufanie, nie chciałam tego popsuć.

— Chcesz porozmawiać, Joyce? — zapytał delikatnie, uruchamiając samochód i ruszając w drogę powrotną do domu.

— Nie. Po prostu Suzie mnie zdenerwowała — westchnęłam ciężko.

— A więc jednak coś jest, widzisz… Lepiej to z siebie wyrzucić. Jakoś tak później lepiej się oddycha. Stary jestem, to wiem. — Spojrzał na mnie i mrugnął w moją stronę.

— Wcale nie jesteś taki stary, a na pewno tego po tobie nie widać! — zaśmiałam się wesoło. — Widzisz, wpadłam na takiego chłopaka, mężczyznę właściwie…

— No tak! — podłapał. — O co może chodzić panią, jak nie o facetów. Nie wiem, czy w tej sprawie będę najlepszym profesjonalistą, ale nie pewno się postaram.

— No nie! Właśnie nie! Chodzi tylko o to, że bezczelnie na mnie wpadł i nie przeprosił!

Philip wyglądał na rozbawionego, tak jakby ten incydent nie powinien mnie tak zbulwersować. Może nieco wyolbrzymiałam całą sprawę, ale nienawidziłam tak szczeniackiego zachowania.

— Faceci są prości, Joyce. Wpadł, pewnie powiedział coś bezmyślnego i poszedł dalej podbijać świat. Może nie tylko świat — mruknął i machnął ręką. — Zapomnij, on już pewnie nie pamięta.

— Tak, pewnie masz rację — odpowiedziałam po chwili. Być może naprawdę powinnam dać temu spokój. Nigdy więcej nie spotkam tego człowieka i nie musiałam się tym przejmować. Fakt, jego słowa mnie zdenerwowały, ale poza tym nie zrobił mi żadnej krzywdy. Uśmiechnęłam się i nawet trochę odetchnęłam. Rozmowy z Wastonem zawsze mi pomagały, bo on naprawdę dużo wiedział o życiu.

— A ty? — zapytałam po dłuższej chwili. — Masz taką sprawę, o której chciałbyś porozmawiać, aby było ci lżej?

Wydawało mi się, że Philip na chwilę się spiął, a po chwili odetchnął tylko i wzruszył ramionami. Zatrzymał się na skrzyżowaniu, bo sygnalizator świetlny świecił na czerwono i spojrzał na mnie.

— Pewnie, że mam. Każdy ma. Nie wiem tylko, czy moja sprawa powinna być twoim zmartwieniem. Widzisz Joyce są sytuacje cięższe od niesfornych mężczyzn. — Wyglądał na zmęczonego, gdy to mi mówił. Tak, jakby ta sprawa, która go męczyła, dodawała mu dziesięć lat. Nie podobało mi się to. Nie lubiłam, gdy ktoś z mojego otoczenia był smutny, a ja nie wiedziałam o co chodzi.

— Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz — podpowiedział mężczyzna tak, jakby czytał mi w myślach.

— U mnie jest na odwrót. Lubię dużo wiedzieć.

— Oj! Wiem, Joyce, wiem! — zaśmiał się i tak jakby powrócił dawny, uśmiechnięty Philip. — Chodzi o mojego syna — przyznał — i właściwie z nikim o nim nie rozmawiam.

— Nawet z moim ojcem?

— Przede wszystkim z twoim ojcem! — rzekł głośno. — On nie lubi takich osób. Sam nie lubię takich osób. Nie miałem z nim kontaktu od dawna i czułem się już tak, jakbym nie miał syna, ale on wrócił i widzisz… Cieszyłem się, ale on w ogóle się nie zmienił i nadal jest złym człowiekiem — opowiedział.

— Twój syn jest złym człowiekiem? — dopytałam.

— Tak i tyle musi ci wystarczyć, a nawet tego nie możesz powiedzieć swojemu ojcu, dobrze? — zapytał. — Niech to będzie nasza tajemnica.

~*~

Philip zaparkował na tyłach naszej willi, więc postanowiłam choć chwilkę spędzić w ogrodzie. Miałam też nadzieję, że znajdę tam Mercy i Maxa. Chciałam trochę z nimi pobyć. Ostatnimi czasy zaniedbałam ich i mało z nimi rozmawiałam. Obiecałam sobie, że w tę sobotę to wszystko nadrobię, ale znowu coś mi wyskoczyło. Ojciec zaskoczył mnie balem urodzinowym i musiałam ustalić wszystko z przyjaciółką. Wiedziałam, że oni to zrozumieją, ale mimo wszystko chciałam to jakoś wyjaśnić, aby nie czuli się źle.

Mój ogród był wyjątkowo zadbany i było to właśnie zasługą Maxa, który był mężem Mercy. Miał czterdzieści lat i właśnie na tyle wyglądał. Miał bujną siwą czuprynę i siwego wąsika nad górną wargą. Zawsze chodził w ogrodniczkach z zwisającymi szelkami wzdłuż jego ciała. Mercy niejednokrotnie opowiadała mi, że jak się poznali był tylko w tych ogrodniczką i świecił klatą. Nie za bardzo uśmiechał mi się taki negliż, ale Mercy była innego zdania. Nie sprzeczałam się, bo niewątpliwie Max jako młodzieniec był przystojnym facetem. Pracował z Mercy i mnie od dawien dawna i oboje bardzo dobrze o mnie dbali, choć nie mieli takiego obowiązku. Oboje mówili, że po prostu mnie pokochali.

Nie myliłam się i znalazłam ich w ogrodzie. Maksymilian pielęgnował żywopłot z różami, a Mercy go obserwowała. W pewnym momencie mężczyzna zerwał jedną różę i podał swojej żonie, całując ją w policzek. Mojej matce pewnie by się to nie spodobało, ale na szczęście tam jej nie było, a to jak Max zrywa róże widziałam tylko ja i Mercy. Pewnym było, że nikt nie dowie się o tym małym wybryku ogrodnika. Chciał być po prostu miły wobec swojej żony. Czasami patrząc na nich miałam wrażenie, że miłość jednak istnieje, ale Elizabeth nazywała to przyzwyczajeniem. Ludzie, którzy są ze sobą całe życie, muszą być dla siebie mili, bo inaczej by zwariowali.

— Cześć wam — powiedziałam, zdradzając swoje położenie.

— Nasza mała księżniczka! — przywitał mnie Max. Odłożył wielkie szczypce, którymi regulował żywopłot i podszedł do mnie, delikatnie mnie przytulając.

— Przepraszam, że tak uciekłam dziś bez słowa z tobą, ale miałam zabiegany dzień — wyjaśniłam i wzruszyłam delikatnie ramionami.

— W porządku. Mercy mi coś wspominała o balu, ale będziemy tańczyć! — wykrzyknął uradowany, złapał mnie w pasie i zawirował nami, jakbyśmy byli na parkiecie.

Zaczęłam się śmiać i delikatnie go przytuliłam.

— Tak, na pewno! — przyznałam mu entuzjastycznie rację. — Najpierw jednak trzeba wszystko idealnie przygotować, a to tyle roboty!

Nie chciałam im mówić o spotkaniu w galerii handlowej. Ostatecznie obiecałam sobie i Philowi, że nie będę się tym przejmować i niszczyć sobie dnia tak, jak obiecałam, że nikomu nie powiem o naszej krótkiej rozmowie na temat jego syna. Nadal czułam niedosyt wiedzy w związku z tą sprawą, ale nie chciałam naciskać, choć byłam pewna, że w niedalekiej przyszłości dowiem się wszystkiego. Nie chciałam naciskać, ale umiem manipulować ludźmi i wydobywać z nich potrzebne mi informacje. Może to niegrzeczne, ale potrzebne i w pewnych sytuacjach nawet niezbędne.

— No dobrze, dobrze — zaśmiała się Mercy. — Koniec już tego dobrego. Idę szykować kolację, a ty Joy idź do jadalni. Twoi rodzice pewnie już tam są.

— Tak, pewnie masz rację.

— Smacznego, księżniczko — życzył mi Max, a ja uśmiechnęłam się, choć to zdrobnienie przypomniało mi o niemiłym spotkaniu, znów. Naprawdę za bardzo martwiłam się takimi sprawami, ale ja nie miałam też większych zmartwień.

Razem z Mercy poszłam do kuchni. Napiłam się zimnego soku, a potem zostawiłam ją samą, bo dołączyłam do rodziców, którzy faktycznie czekali już na mnie w jadalni. Uśmiechnęłam się promiennie do ojca i pocałowałam go w policzek. Takim samym gestem obdarowałam moją matkę, ale ona nie była tym tak zadowolona. Właściwie nawet się nie uśmiechnęła, po prostu kiwnęła głową na przywitanie. Nie było to dla mnie zaskoczeniem, bo zawsze tak reagowała, ale ja i tak miałam nadzieję, że choć raz ujrzę na jej twarzy choćby cień uśmiechu. Wyglądała wtedy przepięknie, ale niestety zdarzało się to bardzo rzadko.

— Jak minął ci dzień, pchełko? — zapytał mnie ojciec.

— Miło, dziękuję. A wam? — Spojrzałam na rodziców.

— Pracowicie, jak zawsze — odpowiedział równie formalnie mój ojciec, a potem się zaśmiał. — Razem z mamą załatwiałem różne rzeczy, w tym też sprawy związane z twoimi urodzinami.

Klasnęłam w dłonie.

— To świetnie. Ja też dużo nad tym myślałam. Mamo? — zwróciłam się do Elizabeth, która odłożyła filiżankę z kawą i przeniosła na mnie wzrok.

— Tak, Joyce?

— Byłam dziś w centrum — zaczęłam — i szukałam idealnej sukienki, ale nie mogłam zaleźć nic oryginalnego, nic dla siebie. Pomyślałam, że może mogłabyś skontaktować się z Gwendolyn? — zapytałam delikatnie.

— Tak, to całkiem dobry pomysł — pochwaliła mama.

Myślałam, że spadnę z krzesła. Pochwały ze strony Elizabeth były rzadkością, a ja uwielbiałam robić coś, co jej się spodoba. Chciałam, aby między mną a moją matką powstała równie silna więź, która łączyła mnie z Josephem. Do tej pory nie potrafiłam stworzyć choćby nici porozumienia, dlatego każde dobre słowo z jej ust było dla mnie jak Nagroda Nobla.

— Naprawdę? — dopytałam.

 — Naprawdę. Zadzwonię do Gwen jutro. Myślę, że na pewno się zgodzi. Tym bardziej, że ona również jest zaproszona na twoje urodziny.

Teraz to naprawdę byłam zaskoczona. Gwendolyn Cassel na moich urodzinach. To było naprawdę coś! Nie mogłam przestać się uśmiechać przez całą kolację. Czułam wielkie podekscytowanie. Co prawda cała impreza miała odbyć się dopiero za miesiąc, ale dla mnie to był tylko miesiąc, bo miałam naprawdę wiele rzeczy do przygotowania! Mieli tam być przyjaciele rodziny, ludzie, o których uwagę trzeba ubiegać latami. Musiałam pokazać się z jak najlepszej strony. Ostatecznie byłam okładką mojej rodziny i musiałam godnie ich reprezentować. Rodzice na mnie liczyli, a ja nie mogłam ich zawieść.

Noc miałam wyjątkowo niespokojną, bo myślałam nad tym wszystkim, co ma mnie spotkać. Zastanawiałam się też, czy ta impreza jakoś zmieni moje życie. Ostatecznie będę o rok starsza i powinnam być traktowana poważniej. Może zdobędę jakieś nowe obowiązki, przez które będę mogła bardziej pomóc rodzinie? Bardzo bym chciała poznać bliżej interesy ojca, albo znaleźć wspólną pasję z matką. Tak, chciałabym porobić coś z Elizabeth. Cóż, może porozmawiam z nią o tym na mojej imprezie urodzinowej. W końcu to będą moje urodziny i nie będzie wypadało jej odmówić. Chciałam w jakikolwiek sposób zwiększyć jej zainteresowanie moją osobą.

Moje myśli stawały się coraz słabsze i bledsze, a ja spokojniejsza. Zasnęłam, zastanawiając się nad minionym dniem, więc nic dziwnego, że w moje sny wkradł się niesforny mężczyzna, który tym razem nie tylko na mnie wpadł, ale mnie wyśmiał i pobiegł dalej. W oddali słyszałam za to głos Philipa, który spokojnym głosem powtarzał: „Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, księżniczko”. 

__________________________________________________________________________

Witajcie misie po długiej, długiej przerwie, za którą bardzo przepraszam! Miałam matury, a potem musiałam ogarnąć życie po maturach oraz odpocząć. Teraz niby wszystko mam zaplanowane, choć czekam na wyniki z uczelni. Chcę się dostać na Uniwersytet Wrocławski i mam nadzieję, że mi się uda, bo tak! Zdałam maturę! Cholernie się cieszę, że to już za mną, a najbardziej cieszy mnie myśl, że na zawsze zażegnałam matematykę. Naprawdę mam nadzieję, że mi wybaczycie za tę przerwę i zostaliście ze mną. Ja za to obiecuję, że biorę się za zaległości, które narobiłam sobie na waszych blogach. Z nowości u mnie to... No, jest rozdział trzeci i jakiś czas temu uzupełniłam zakładkę "Bohaterowie", więc serdecznie tam zapraszam! Nie pamiętam, czy miałam jeszcze o czymś napisać, chyba nie... W każdym razie no, jakby ktoś chciał o kontakt ze mną to w zakładce "Autorka" wszystko jest. Nawet takie bzdety jak instagram czy snap. Okey, kończę. Będę wdzięczna za wszystkie komentarze, bo będę wiedzieć, że ze mną jesteście! Do następnego, na pewno szybciej!

Pozdrawiam,

CM Pattzy.